Emekli hemşire olan Elif Teyze’nin iki çocuğu varmış . Çocuklarından birisi Amerika’ya gitmiş sonrası tam bir  bilinmezlik . Elif Teyze her gün oğlunun kapısını çalacağına inanıyor aslında inanmaktan daha fazlası . Belki de bu inanç Elif Teyze’ye yaşama motivasyonu veriyor . Kızı kendi halinde bir insan ayda bir annesine uğrayıp gidiyor . 

 

       Elif Teyze arada bir kahve içmeye çağırır işte öyle bir akşamda yüzüme hüzünlü bir şekilde bakarak Teoman gelecek Yağız dedi . İlk kez öyle üzüntülü görmüştüm onu ama yine de duygusuz bir sakinlikle Teoman Kim ? Deyiverdim . Gözlerini gözlerime bir süre sabitleyerek oğlum dedi . Tıpkı sana benziyor . Sonra hikayesini anlatıverdi . Oğlundan bahsedince mutlu olduğunu hissediyordum . Oğlu ile ilgili her cümlesi oğlunun yaşadığına bir kanıt gibi mutlu oluyordu . Sonrasında kahve sohbetlerinin değişmez konusu Teoman oluverdi  onu artık tanıyorum sohbetlerimiz sanki üç kişilik …

     Size Oya’dan bahsetmedim değil mi ! Hiç bahsetmesem daha iyi sanki . Oooo geç kalacağım işe  söz veriyorum anlatacağım Oya’yı ama  önce işe gitmeliyim . 

 

        Size en sevdiğim ayın Ocak olduğunu söylemiş miydim  . Benim için ocak ayı  ayların en güzelidir , bir kere hava hep soğuktur sürekli yağmur yağar . Meyin en güzel içildiği aydır . en güzel şiirler bu ayda yazılır ve aşık olmak için en ideal aydır . Ocak ayının dördü , mutluluğumun bitmesine yirmi yedi gün var . Yağmurlu havalarda araba kullanmak zor olsa da değer buna .  Benim yol arkadaşımın adı Sümbül markasını söylemeyeceğim ama dikkatli olanlarınız tahmin edecektir . Sekiz senedir yol arkadaşlığı yapıyor ve ihanetine ,  beni yolda bırakışına hiç tanık olmadım . 

 

    Şimdi de bir başka yol arkadaşımı anlatacağım ,  yine erkenden gelmiş , dosyaları inceliyor . Gözlerinden bu gece de uyumadığı belli , ikinci çocuktan sonra uyku düzeni iyice gitti . Gece beşik mi salladın gibi bayağı bir espri yapacağım da iyice bayatladı taze bir şeyler üretmem gerek . Ciddi bir şekilde günaydın diyorum , yüzünde aynı yorgun ifade ile aymadı henüz diyor .  Sonra da bekarlığın kıymetini bil  olur mu diyor . Hayat garip bir şey evli arkadaşlarımın tamamı evlenme derken bir yandan da Tunç hariç hepsi beni evlendirmeye çalışıyor . Hayatın garip bir döngüsü var , insanların yaşadığının farkında olmamaları gibi bir sorunu var .  Belki evlenmedim ama evlenmenin ne demek olduğunu bilirim . Tunç’un Olcay ile konuşmalarına şahit oluyorum çoğu zaman sürekli sorunlardan bahsediyorlar konuşmalarının merkezinde kendileri yok . Elbette çocuk evliliğin en önemli detayı ve her ebeveyn psikolojik açıdan sağlıklı çocuklar yetiştirmeli ama insan kendini ihmal ederse bu nasıl mümkün olsun . Üç yıl  oluyor , Tunç beni akşam yemeğine davet etmişti . Hiçbir şeyden şüphelenmeden en pahalı baklavayı alarak evlerinin yolunu tuttum . İşte o zaman tanıştım Melike ile , Olcay’ın liseden arkadaşıydı . Yemekte bol bol edebiyattan ve sanattan konuştum , tek kişilik bir monolog gibiydi son mey kadehi beni daha da edebiyatsever biri  yapmıştı . Olcay’ın kaş göz işaretlerine , Tunç ‘un fısıldayarak az yavaş demesine aldırmadan şovuma devam ettim . O son hareketi yapmalı mıydım bilemiyorum ama şovumun tamamlayıcı hareketi oldu diyebilirim . Tunç ‘un  dört yaşındaki oğlu Alper’i kucaklayıp senin gibi bir oğlum olmalı dememeliydim . 

 

   Bütün bu yaşananlar benim için unutulmuştu ki Olcay beni arayana kadar  Yağız , Melike de seninle görüşmek istiyor . Cümledeki de bağlacına takılma fırsatını dahi bulamamışken ara kızı talimatıyla sarsıldım . Tunç , mutlaka evleneceksin şartı yok ki en fazla kahve içersiniz deyince aramaya karar verdim.  Hafta sonu bir kahvecide kahve içecektik . 

 

    Melike’nin uzun siyah saçları . zeytin karası gözleri vardı . O gece farketmemiştim kısa boyluydu ,gülünce yanaklarında beliren gamzeleri onu çok daha sevimli bir insan haline getiriyordu . Konuşurken hafif peltek konuşuyor bazen nefes nefese kalıyor çok konuştum galiba diye mahçup bir tavra bürünüyordu . Çocukları çok seviyordu , okul öncesi öğretmeniydi ve işine aşıktı . Ondan etkilenmiştim bunun farkındaydım ama Oya’nın kalbimdeki yeri ve dolduramadığım boşluğu benim için tehlikeli bir durumdu . 

 

     Çok yoğun olmayan bir günün ardından yine ve her zamanki gibi evin yolunu tutuyorum . Elif Teyze’nin ışığına bakmak bir alışkanlık oldu onun ışığı yanıyorsa o nefes alıyor diye düşünüyorum ve rahatlıyorum . Bazen başka bahanelerle de kapısını çaldığım oluyor onun ölmesinden çok korkuyorum .  

 

   Size Oya’yı anlatacaktım değil mi . Oya hayatımda aşık olduğum tek kadın . Dışardan bakıldığında dikkat çekici bir güzelliği yok . Eskiden yani sosyal medyayı kullandığım yıllarda onunla kitap ile ilgili forum sayfasında tanıştık . İlk önceleri sadece  elektronik posta ile yazışıyorduk .  O da benim gibi Nefi seviyor , şiir okurken mey yudumlamaktan keyif alıyordu . Aylarca Ahmet Hamdi , Orhan Pamuk konuştuk . İkimiz de Robert Zemeckis  hayranıydık ikimiz de Joe Cocker dinliyorduk . İkimiz de yağmuru ve ocak ayını çok seviyorduk .

 

 Tanışmamızın dokuzuncu ayında yağmurlu bir ocak sabahı buluşmaya karar verdik . 28 Ocak günü garip bir hisle uyandım . Yepyeni yerleri keşfedecek bir kaşif gibi hissediyordum . Birbirimizin fotoğraflarını dahi görmedik , birbirimizin özel hayatından tek kelime dahi etmedik sadece hayaller , ütopyalar üzerine konuşuyorduk . İkimiz de hayatın gerçekliğinden kaçıyorduk . Bu buluşma bu kaçışın sonuydu çünkü ete kemiğe bürünecektik . 

 

       Benim için önemli olan buluşmalara  hep erken gitmişimdir . On beş dakika önce buluşacağımız yere gittik . Çok yağmurlu bir havaydı ,  yıldırımların havada dans ettiği bir sabahtı . Yeşil kazaklı , mavi kot giymiş kıvırcık saçlı gözlüklü bir kız yanıma yaklaşıyordu . Dünyanın en rahat adamı sayılmasam da çok heyecanlı bir tip değildim ama o an kalbimin duracağını sandım. 

 

   Oya yanıma oturdu ve gülümseyen bir ifade ile ”Göğe bakalım  Yağız , yağmur yağsa da güneş açsa da ” Bu benim Oya’mdı işte ….

O şiir nasıl aklıma geldi hiç bilemeyeceğim ama normalde şiir ezberleme konusunda hiç iyi değilim ama o dizeler kalbimden döküldü işte .

 

 ” Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,
-Kim o ? dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıktır, mahmursundur.
Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni,
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç’ten.
Fabrika düdükleri ötmededir.”

    Turgut Uyar’ın bu dizeleri ile ikimiz de yağmuru izlemeye başladık . 

 

  Gözlerini kapattı ve ağzından belli belirsiz çok isterdim cümlesi çıkıverdi . Neyi çok isterdin diye sordum . Sabahın ilk ışıkları ile kapımı çalmanı ve dağınık bir saçla kapıyı açmayı çok isterim . Ama diye sordum . Aması yok dedi tekrar yağmuru izlemeye başladı . 

   Elime sıcacık dokundu , telefon numaramı vermeyeceğim ama görüşmeye devam edeceğiz olur mu ? Anlamsızca yüzüne baktım . Kızma ve üzülme söz veriyorum görüşeceğiz …