Yirmi küsur yıl geride kaldı şarapçılık günlerim. Kendimi, kendime dahi tanıtırken, “şarapçı” demeyi bırakmadım, bırakmayacağım. Damağımı, bilindik çeşit üzümlerden mamul şişelerle sınamaktan da asla vazgeçmeyeceğim. 52 destesi karıştırır gibi, ...
Hayatımın en güzel kış gecesini düşünüyorum ...
Anlamsızlığa yepyeni bir anlam kazandırmak gibi bir derdim vardı , tabi çok eskiden ...
Bisiklete binmek gibi; pedal basarak nasıl denge korunurken nasıl düşülmüyor, plan yapılmıyorsa, karafa, suya, buza uzanırken el, düşünme yok, planlama yok, rol yapma hiç yok. ...
Haziran; nereli olduğum sorulduğunda, doğduğum kent ve büyüdüğüm kentin ismini söylemek konusunda çelişkiye düşen ben, 8 yıl önce bir haziran ayında çözdüm bu müşkülü....
Yine tüm sabahlar gibi uyuyamamıştı . Yarım yamalak bir uyku ,kabuslarla dolu bir gece....
Çok, ama çok uzun zaman önce, dünyanın bilinmeyen bir yerinde, görünüşte kendi halinde bir ırmak akarmış. Zor hayatlar yaşayıp, hatıraları, geri alınamaz hataları, bahtsızlıkları ile onulmaz acılar taşıyan insanlar, hayatlarından...
Günler birbirine benziyor.. Her şey biraz kokusunu yitirdi sanki. Eskiden günlerin bir kokusu vardı. Pazartesi günü kaşarlı tost gibi kokardı, salı günü evimizin yakınındaki salı pazarı gibi. Ben en çok cuma gününün kokusunu severdim. Artık günler kokmuyor birbirinin aynısı tekdüzelikle ilerliyor. ...
Bu pandemi en çok yalnızları vurdu. O minicik virüs, dünyanın her yerinde insanları evlerine tıkıp, kendi mikro evrenlerinde yaşamaya itti. Evi insanın kalesidir mantığı ile, hendeklere su salınıp ağır makaralı köprüler kaldırıldı,...
Kaç yıl geçti aradan bilmiyorum. Bu hikâye üniversite kantininde bir şiirle başladı. Çok soğuk ve sıkıcı bir Ankara sabahında bundan bilmem kaç yıl önce masanın birinde usulca oturuyordu, Onu gördüğüm an, bambaşka hallerde bambaşka zamanda bakıyordum ama...
